GAZİANTEPLİ 100 TÜRK BÜYÜĞÜ Hatice Güllüdür o ölümsüz öğretmen Ülkü Tamer, “sıfırcı hoca” olarak nam yapan öğretmeni Kurthan Şimşek’in ardından bir güzelleme yazdı. O güzellemeyi okuyunca bihoş oldum. Ben de sıfırcı hocalarımı düşündüm. İlk aklıma gelen Hatice Güllü öğretmenimizdi. Hatice Güllü gelmiş geçmiş en iyi İngilizce öğretmenlerimizden biriydi. Yo, hakkını yemeyelim, Celile Göğüş de iyi İngilizce öğretmenlerimizdendi. Hiç unutmam, Lise 1’deyken bize “swarm up a tree” ağaca tırmanma sözcüğünü öğretebilmek için ne terler dökmüştü. Hatta eteklerini çelmeyip bir ağaca tırmanıyormuş gibi yaptığında, eteğinin altından ortaya çıkan uzun iç donunu görünce makaraları koyuvermemize bile aldırmamıştı. Hatice Güllü Hocamız ona göre biraz fazla otoriterdi. Bize kaşlarını çattığında bile ödümüz kopar, şeytanın kucağına atlayasımız gelirdi. Ama o sert görünümünün altında ne büyük, ne sevecen bir yürek olduğunu hepimiz de bilirdik. Güllü öğretmenimiz sıfırcı değildi ama 9 ile 10 verme konusunda cimriydi. “Dokuz benim hakkım,” derdi. “Benim kadar iyi öğrenirseniz, o zaman dokuzu alırsınız. 10 Almak için ise bana, benim bilemeyeceğim İngilizce bir sözcüğün anlamını sorabilmelisiniz.” Ah biz öğrenciler! Mal bulmuş mağribi gibi nasıl da saldırmıştık İngilizce sözlüklere. “Şunu bilebilir, bunu bilemez” diyerek türlü çeşitli sözcükler bulmuştuk. Ama o hepsine de çatır çatır yanıt vermiş, bizim 10 alma hayalimizi suya düşürmüştü. Onu bütün öğrencileri severdi. Bu sevgi nedeniyle olsa gerek, hepimiz de İngilizceye önem verirdik. En tembelimiz bile iyi kötü başarılı olurdu İngilizce sınavlarında. Biraz abartacak olursak, bugün İngilizce konuştuğumda bana soranlar oluyor. “İngiliz filolojisinde mi okudun? Amerika’da veya İngiltere’de mi bulundun?” “Hayır,” diye yanıt veriyorum. “Ortaokulda ve lisedeyken İngilizce öğretmenim Hatice Güllü’ydü.” Hatice Güllü öğretmenimin haşlamadığı genç yoktur. Bir seferinde yolda uygunsuz davranışına tanık olduğu bir delikanlıyı, sözleriyle evire çevire dövmüştü. Delikanlının: “Hocam bırak beni, ben öğrenci değilim, ben kilimciyim…” demesi bile işe yaramamıştı. Onun gözünde kendisinden ufak olan herkes onun öğrencisiydi. Bir gün otobüste bayanlara yer vermeyen bir öğrenciyi yakasından tutarak yerinden kaldırmıştı: “Terbiyesiz! Burada öğretmenlerin var! Kadınlar var! Onlara nasıl yer vermezsin sen!” Çocuk süt dökmüş kedi gibi arkalara doğru uzanırken biz, onun kalktığı yere kendisinin oturmasını bekliyorduk. Öyle yapmadı Güllü Öğretmenimiz. Kendinden genç olan bir kadını oturttu boşalan yere. Sonra dikkat ettiğimizde, o kadının hamile olduğunu fark ettik. O ara büyüklü küçüklü herkes oturduğu yerden kalkıp arkaya doğru tüydü. Boşalan bir sürü yerden birine de Güllü öğretmenimiz azametle kuruldu. Dudaklarının kıyısında yine o hiçbir zaman eksilmeyen zarif gülümseyişi vardı. Hatice Güllü öğretmenimizden bir anı da eski dost gazeteci yazar Bezmi Özkan’dan geldi. Bezmi bey, Güllü Öğretmen ile patronu olan Mehmet Sağlam arasında geçen bir anıyı şöyle anlattı: “Öğlen tatiliydi. Yemeklerimizi yemiş, işe başlamadan önce Fevzi Günenç’ten Kurtuluş’u satın alan patronumuzla birlikte matbaanın önünde hava alıyorduk. Öteden Hatice Güllü Öğretmen görününce bizim patronda bir telaş baş gösterdi. “Hayırdır Mehmet bey?..” diye sordum. “Şu gelen Hatice Güllü Öğretmenimdir. Beni sakallı olarak görürse yandım. Ben içeriye girip saklanacağım. Sorarsa burada olmadığımı söyleyin…” Bunu söyledikten sonra içeriye girdi. Hatice Güllü öğretmen ise az sonra pür hiddet yanımızdaydı. “Nereye kayboldu o sakallı keşiş?” diye sordu. “Kimi arıyordunuz?” diye sordum, dudaklarımın kıyısında beliren gülümseyişimi saklamaya çalışarak.” “Bana bak!” diye banim de ağzımın payını verdi. “Söyle yerini, yoksa haddini bildiririm senin!” Ben farkında olmadan patronumuzun saklandığı yere bakmışım. Hemen içeriye daldı. Mehmet Sağlam beyi saklandığı yerden çıkartıp haşlaya haşlaya yanımıza getirdi. “Şununla da aydın bir insan olacaksın!..” diyordu ona. Bir cumhuriyet çocuğuna, bir Hatice Gülü öğrencisine yakışır mı böyle yobazlar gibi kara sakal bırakmak! Derhal kestireceksin bunları! Yarın kontrola geleceğim” Ertesi gün kontroldan yüzünün akıyla çıktı bizim patron. Zira sakallarının altında gizlediği ay gibi yüzü meydandaydı artık. İşte böyle ileri görüşlü bir Cumhuriyet öğretmeniydi Hatice Hanım.” Gaziantep kaçağı olarak başka kentlerde yaşayıp arada bir dönüşler yaptığımda, gelir gelmez ilk işlerimden biri Hatice Güllü Öğretmenimin elini öpmek olurdu. Son gelişimde onu yitirdiğimizi öğrenince büyük düş kırıklığına uğradım. Her şeyi bekleyebilirdik ondan ama işte bunu yapamazdı bize. Sanırım ilk kez ağlamıştım bir öğretmenimin ardından. Sen de Gaziantep’imizin 100 Türk büyüğünden birisin; ışıklar ülkesi olsun yurdun Hatice Güllü öğretmenim.