Yaşamın bizlere ne getireceği asla belli olmuyor. Bazen çok mutlu oluyor, bazen de hayatımızın en büyük acısıyla karşılaşıyoruz. Karşımıza çıkan olaylara karşı nasıl tepki vereceğimizi de yaşamadan bilemiyoruz. Kızımızı 23 yaşında toprağa verişimizin 3. Ayındayız. Kızım, be gülüm varlığın, ruhumuzda hep sıcacık kalacak, bizi ısıtacak, ömrümüz boyunca seni asla unutmayacağız. Sen benim yaşama kaynağımdın. Havam, suyum, ekmeğim… Yıllardır içimdeki mutluluğum, sevdiğim, her şeyim ve biricik kızımdın. Senden sonra her şey boş, anlamsız, sevinçsiz, manasız ve duygusuz geliyor bana... Yaralandım... Sanki her yerim kanıyor. Yaralara basılan ilaçlar, merhemler tedavi etmiyor... Sanki dünya yanmış ve ben altında kalmışım gibiyim kızım. Baban ve kardeşlerin de aynı acıyla yanıyor, gözyaşları dinmiyor. Öldüğünü duyan dostlarımız, tanıdıklar ve arkadaşlarının yürekleri parçalandı. Oysa ben senle birçok hayal kurmuştum. Seninle geleceğe dönük ne güzelde planlar yapmıştım, sana da bunları zaman zaman anlatıyordum.  Kimi zaman düşünceli, kimi zaman gülümseyerek dinlerdin hep beni. Ama hiçbir zaman itiraz etmedin. Söylediklerime kendi fikirlerini de ekler beni gururlandırırdın. Beraberce ortak bir yol bulurduk. Söyle be kuzum ben şimdi kiminle oturup dertleşeceğim, kimnen hayaller kuracağım, kimnen fikir alış verişinde bulunacağım sen yeri geldi bana bir anne, bir arkadaş oldun, nasihatler verirdin, o kadarki olgun bir kızdın benim bile bilmediğim, görmediğim yanlışları beni üzmeden ve incitmeden söyler beni uyarırdın, Allah’ta seni üzmesin incitmesin kuzum benim. Ama beni bu hayatta sensiz bıraktın gittin, oldumu be gülüm şimdi. Hatırlarımsın kuzum seni telefonda aradığımda sen o telefona bakmadığın zaman ben deli olurdum ve bütün arkadaşlarını arar yurtta güvenliği arar ve tüm Mersini ayağa kaldırırdım, sana bir şey mi oldu diye, o kadar çook korkar paniklerdim ki, sesini duymadığım zaman sen de bana her seferinde hep gülerdin. Anne niye bu kadar panikliyorsun teflonu ya duymadım ya şarjım bitmiştir yoksa sana anında cevap veririm derdin. Biliyor musun kuzum, anne yüreği işte her ne olursa olsun insanın içini bir korku kaplıyor acaba başına bir şey mi geldi diye ve o korku başımıza geldi işte kızım. O korkuyu acıyı bize yaşattın kızım. O gece ben seni arayıp konuştuğumda sesin de bir tuhaftı, ve en son 19 Eylül’de sesini duyabildim ondan sonra asla duyamadım kızım. Ve tam 3 aydan beri sesini duymuyorum, mesajlarını almıyorum. Benim için 19 Eylül’de hayat durdu be gülüm, dünya başıma yıkıldı. Sen semaya uçtuğundan beri ben bir yaşayan ölüyüm kızım. Belki bende bu yüzden seni aramıyorum sesini duymadığım için paniklemiyorum gülüm. Hiç düşünmezdim bir gün kapılıp rüzgarına kaderin, uçup gideceğini bakışlarımdan… Bilmezdim ardından cümlelerin ağlayacağını, boyun bükeceğini kelimelerin. Nereden bilirdim seni, şarkılarda, şiirlerde arayacağımı, kalemle, kağıtla dertleşeceğimi gidişinde… İlk satırında hasretin vardır kızım. Eğer, sorarsan arkanda bıraktıkların bizleri hiç sorma be gülüm. Ne desem yalan olur, çünkü bu acının tarifi yok, sana anlatamam da zaten Sevdiğin yemekleri yaparken, göz yaşlarım sel oluyor. Ama bana kızma be gülüm benim iki evladım daha var mecburum yapmaya ve yaşamaya tabi buna yaşamak denirse.  Ama şunu bilki biz yemek yemeden önce senin hakkını, hayrına komşuya veriyorum inşallah eline ulaşıyordur. Hoşlandığın müzikleri çalmıyoruz... Resmini de başköşemize koyduk bakıyoruz öyle… Kızım benim!... Dudağımda tebessümsün, dilimde sözüm... Kalbim, canım, iki gözüm, bilir misin, ah!..larımın ardında ismin gizlidir hep. Söylemem, ağlamam, dert yanmam içimedir tüm yangılarım.. Özlemim, gözyaşım, suskunluğum kaderimedir... Doğu rüzgarında ben seni koklarım yorgun bakışlarım hep gittiğin yoldan yanadır,  bir evlat özlemidir, damla damla döktüğüm. Ah kızım bilirimsin bir anne olarak bunları yazmak ne kadar acı ve zor, boğazım düğüm düğüm gözyaşlarım desen sel olmuş. Allah kimseye bu acıyı yaşatmasın demekten başka elimden gelen bir şey yok. Mekânın cennet olsun, ışıklar ve nurlar içinde uyu meleğim, biricik kızım Feray’ım.