Canözüm... Anlatılabilecek bir varlık değil yokluğun... Canözüm... Sen, bendeki cehennemde bile hep cennet oldun...   Bak Canözüm.. "Ben onu çok sevdim.." gibi bir cümle kurmadım hiçbir zaman... Geçmiş zaman eklerine musallat etmedim sevdanı... Mesela; "çok güzel gülerdi.." isimli bir hüzünkar söz söylemedim hiç... Çünkü biliyorum, şimdi de çok güzel gülüyorsun... Biliyorum, hala küçülüyor gözlerin, kahkahanın cennet dolu taraflarıyla...   Ve sen de biliyorsun. Benim "senden önce" diye bi kavramım yok... Bir primat gibi geçen yıllarımı hiçbir zaman kaale almadım ben... Seninle birlikte ciğerlerimin işe yaradığını hissettim... Ellerim sen tutana kadar kendi varlığından habersizdi... Gözlerim... Gözlerim, gözlerinin sayesinde güzelliğin ne demek olduğunun farkına varmıştı... Gönlüm sana bulaşmıştı ve gözümde senden başka herkes bir kum tanesi kadar ufalmıştı... Ve kesinlikle değişmedi bu okuduğun mecnuni hallerim ..   Yarın mı..? Sonra mı..? Benim için yarın yok... Senden sonrası yok... Ben her zaman yüreğinin dibindeyim... Sadece maddesel olarak uzağım sana, o kadar... Senden soyutlandığımı aklının ucundan bile geçirmeyesin... Elini sol yanına attığın her anda varlığıma dokunursun... Beni özlediğin her dakika, hayalimde can bulursun...   Dedim ya, benim için "yarın" diye bi mana yok... Ben hep bugünün içindeyim... Her gün de seni aynı meczuplukla sevmekteyim... Ve tıpkı İsmail Abi gibi, hiç gelmeyecek bir gemiyle bana gelmeni beklemekteyim...