Sahibinden uzak mektuplar.. MEKTUP 5   Sensiz günler o kadar ağır geçiyor ki, nefes alırken bile zorlanıyorum. Ömür dediğin de, bir o kadar hızlı ilerliyor. Bu sensiz kaçıncı gün hatırlamıyorum. İpin ucu kaçtı bir yerde, sayamadım.. Zaten saymak daha da çok acı veriyordu. Sanırım iyi oldu böyle.   Ama sensiz içtiğim kadehleri saymayı isterdim. Hepsini ayrı ayrı. Kaç şişe şarap, kaç kadeh rakı, kaç kutu bira, bu kaçıncı votka? Dilim dolanıyor, aklım bulanıyor, hiç sayamıyorum.   Bugün, senle alakası olmayan bir dolmuşta, sen saçlı birini gördüm. Bir an sen gibi göründü gözüme. Ama biliyordum sen değildin. Sahi, kaçıncı kadındı bu, sana benzettiğim.? Bak, esasen onları saymayı çok isterdim. Sanırım bu kentteki kadınların yarısını sana benzettim. Sanki hepsinde bir zerre vardı senden. Ama hiç biri güzel değildi tek bir saç telinden.   Ama bak mevsimleri saymak o kadar da zor olmuyor. Hep aklımda. Yine de bakma saydığıma. Her mevsim kış senden sonra. Ama yağmur bile yağmıyor, o kadar bereketsiz yani. Bilirsin sonbaharı severim ben. Havada hep bir solgunluk, hep bir hüzün, hep ağlamaklı gökyüzüm, Her an yağmur yağacak ve her damlada üzerime sen düşecekmişsin gibi. Ama işte, sen gibi yağmur da yok beni temizleyecek.   Evet kadın, Gözlerinsiz bir ömürde, bu sensiz 7. Mevsimim..   Bir süre sonra ''yıllar" kelimesi egemen olacak.   Her neyse işte.. Benim sensiz hayattan tek anladığım şu; ölümün, bana çabuk gelmesi gerekiyor. Sanki geçen her saniye beni ölümden uzaklaştırıyor. Hiç halim yok ama hiç de ölmeyecek gibi hissediyorum. İşte tarifi yok. Saçmasapan bir sensizlik.. Sahi, Sen de anlatsana biraz. Sende nasıl bensizlik?