Doğu Karadeniz’deki cinayetin suçlusu belli. Metrekare başına 250 kilo yağmuru 6 saatte indiren “Güç”. Çünkü bu işin içinde parmağı olan hiç kimse suçunu kabul etmiyor. Ortada bir tek takdiri ilahi kalıyor. Artık bu işin suçunu da yukarıya havale edenler öbür tarafa gittiklerinde yüz yüze alırlar cevaplarını. Suya hasret kalırlar öteki tarafta. Orta Çağ’dan beri bilinen gerçek şu ki, suyun hızı aktığı kanalın genişliği ile ters orantılıdır. Genişlik yarıya inerse hız iki katına çıkar. Dörtte bire inerse, dört katına. Hızla akan tonlarca suyun önünde de kimse duramaz. Duramaz da bu bölge Arabistan Çölü değil ki. Dik ve yüksek yamaçların zorlamasıyla dere yatakları su yolları milyonlarca yılda işlenmiş. Doğa kendisinin iyi ve kötü huylarını öyle dengelemiş ki, kimseye zararı yok faydası var. Bunu herkes biliyor. Gelgelelim dini imanı para olan geri zekalılar doğaya uyum sağlayacaklarına cılız bedenleriyle ona hükmetmeye kalkmışlar. Derelerle kardeş olacaklarına ona düşman olmuşlar. “Senin nereden akacağını biz belirleriz. Biz milli iradeyiz” havasıyla dereye ve onu akıtan güce meydan okumuşlar. Dereler böyledir işte. Sessiz, makul, güzel yaradılışlarında, öfkelenmek en son çaredir onlar için. Yolları kesilir, önlerine duvarlar örülür, sabrederler. İsterler ki minik insan hatasını görsün. Sonra patlarlar. Doğa ölmez. Milli irade suyollarını keser. Milli irade dere yataklarını kurutur, suyu borulara hapseder. Milli irade suyun geçtiği yatağa gökdelen yapar. Milli irade ağaçları, ormanları talan eder. Milli irade tüm bu yaptıklarını zenginleşme, çağdaşlaşma diye yutturur da neden suların, bataklıkların içine ev yaptıkları halde tek bir kişinin bile selden ölmediği Hollanda’nın bizden daha zengin olduğunu açıklayamaz. Orası Doğu Karadeniz’dir. Tıpkı insanı gibi, deresi de, toprağı da, ağacı da sevgi doludur ama çabuk öfkelenir. Ve arkasındaki güç doğa iradesidir ve her zaman milli iradeden güçlüdür.