Kadınlarımız, bizim annelerimiz, ilk öğretmenlerimiz, yaşama geliş nedenimiz, yaşam kaynağımız, yaşama tutunmada can simidimiz vb. Bu denli değerli olan varlıklarımızın ikinci, üçüncü plana atılması, görülmemesi, toplumda hiçlenmesi ülkemizi felakete sürüklüyor, sürükleyecek. Annelerimiz ciddi anlamda eğitilse, bilimsel, çağdaş değerlerle donatılsaydı böyle mi olurduk? Onlara ne kendi anadillerinde ne de diğer dilde eğitim verildi. Kadına: "Sırtından sopayı, karnından sıpayı eksik etmeyeceksin." saçmalığı dayatıldı. Hem de bunu hukukçular (? ) dillendirdi. Hele "En az üç çocuk doğurun." saçmalığıyla kadının eve mahkum olması, gözünü açamaması, mantıklı düşünememesi amaçlandı. Kadının bedeninden, saçından, başından, gülmesinden, konuşmasından vb. siyaset yapıldı. Kadın erkeğin yanında bir yerlerde olsa bile orada da her türlü yöntemle ezilmeye çalışıldı. Dün akşam bir derneğin etkinliğindeydik. Karşımıza orta yaşı geçmiş bir çift gelip oturdu. Adam iri yarı, yanındaki kadınsa daha ufak tefek, sessiz, silik, belli ki adamın baskısı altında. Adam kadının varlığından bile habersiz. Kadının önünü kapatmış, sadece yemekle meşgul. Kadının da eğlence de mi, yasta mı olduğu belli değil. Rahatsız oldum. Kadına: Bacımı yanıma alıyorum." dedim. Kadın da cendereden kurtulmuşçasına can havliyle yanıma geldi. Sohbet ettik. Adam, kadın yanıma gelir gelmez, kalktı ve :"Beni kurtardınız." diye sözüm ona şaka yaptı. Kadın moral bulsun diye oynamaya davet ettim, yaşamının belki de en anlamlı anını yaşadı. Bu tür birliktelik yaşayan, evliliğini kerhen sürdüren, ekonomik güvencesi olmadığı için erkeğe kölelik yapan milyonlarca kadının varlığını düşünmem uykumu kaçırdı. Tek çözüm, eğitim, yaşamın her alanında güçlü olmak, ekonomik özgürlük için bir şeyler yapmak, devleti kadının yararına harekete geçirmek, erkek çocuklarını bilinçlendirmek, her türlü şiddete "DUR" demek. Başka yolumuz yok...