Sen hiç incindin mi? Biri sende sonbaharı yaşadı mı?.. Yaprağa mı acıdın düştüğü için dalından. Yoksa ağaca mı acıdın kaldığı için yapraksız, çırılçıplak, yeşilsiz, süssüz. Kalbini bir cam gibi fütursuzca kırdılar mı? Kendine kızdın mı kalbinin kırılışına izin verdiğin için. Yada acıdın mı kendine ? Nasıl bir duygu tadına baktın mı? Doğru yolu seçtiğine eminken kararlı adımlarla ilerlerken günler, haftalar, ayların hesabını geleceğini düşlerken hiç hesapta olmayan işlerin yollarına döküleceğini akıl edemeden yaşadın mı? Sınavlardan badirelerden teker teker canın yanarak adını imtihan koyup’da o koca lokmaları yuttun mu? Çirkinliklere yanlışlara haysiyetsizliklere susup -“neler oluyor burada” diyecek cesareti bulamadığın anların oldu mu? Hangi duygu açlığından nelere eyvallah çektin? Hayallerin kaç kez tsunami felaketine uğradı? Ne zaman doğrularından vazgeçtin de. Hangi ara kırmızı çizgilerini ihlal ettin? Başını yastığa koyduğunda vicdanının sesi çığlık çığlığa konuşurken gözlerini sımsıkı kapayıp ağaran günü iple çektin? O kulaklar neler işitti de: sağır dilsiz oluverdin, hangi ciğeri beş para etmezler yeşeren dalını kuruttu- umutlarını hiçliğe sürükledi- beklentilerini pamuk ipliğine  bağladı? O iş bilmez patroncuklar renksiz gri makam odaların da utanmadan yanlışı doğru diye ezberletip, rol yapmazsan aç kalmaya mahkum etmekle aba altından sopa gösterip bunun bir iş ahlakı olduğuna inandırmaya çalıştı. O gözlerden yastığı ıslatacak cinsten yaşlar aktımı, kimse görmesin diye kaygılanırcasına hani? Acı sana dost oldu mu? Kapıdan kovsan bacadan girecek cinsten hani. Ve nelerin hayal kırıklığını yaşadın da ilk defa hayattan vazgeçtin ??? Bazen sorarsın ya kendine, uzaklara dalıp düşünürsün bazen de aynalara itiraf bile edemezsin hah! İşte o soruları cevaplayarak ancak kendin olabilirsin. Vakit kaybetme derim…