Aha bu gazetenin sahibi Bekir kardeşimle, dünya görüşlerimiz pek çok açıdan kesişir. Ama bugüne kadar “selamın aleyküm, aleyküm selam” dışında yollarımız çok kesişmemişti. Marmaris Belediyesi’nin organizasyonu ile gerçekleşen “Anadolu Medya Buluşması”  vesilesi ile 4 gün teşrik-i mesai imkanımız oldu. Sonuçta “Arada bizim gazeteye konuk olur musun” dedi. “Dilin kemiği yok ama benim kalemin de kemiği yok” dedim. “Olsun” dedi... Oldu. Yazalım bakalım. Madem bu satırları okumanıza Marmaris vesile oldu, o halde Marmaris’ten girelim, Gaziantep’ten çıkalım. Öncelikle kent olarak Marmaris, bırakın Türkiye’yi, bence dünyanın en güzel, temiz vede düzenli kentlerinden birisi. Sokaklardan araçlar geçiyor, gram toz havalanmıyor. Yerler o kadar temiz ki, “Bu izmariti yere atmazsan öleceksin” deseler, o izmariti yere atmaya gönlünüz razı olmuyor. O kadar ki temiz bir yer. Arkadaş her yer, ağaç, park, yürüyüş ve bisiklet yolu. Caddeden karşıya geçmek için bekliyorsunuz. Arabalar zınk diye durup yol veriyor. Esnafa adres soruyorsunuz, tarifi bırak, adam elinden tutup götürüyor. Hiç abartmıyorum. İnsan olduğunuzu, sırf bu yüzden değerli olduğunuzu, yaşadığınızı hissediyorsunuz. Adam (Marmaris Belediye Başkanı Ali ACAR), kentin ortasındaki bilmem kaç katlı AVM’yi parasını verip satın almış. İbreti alem için yıkıp, yerine park ve meydan yapmış. “Biz” diyor Ali Başkan, “Biz Marmaris olarak, Muğla Su ve Kanalizasyon İşleri (MUSKİ)’ye, park ve bahçe sulama parası olarak, Muğla’nın 13 ilçesinin toplamından daha fazla para ödüyoruz” !.. Bunun üzerine söyleyecek laf kalmıyor. Marmaris öyle bir kent olmuş ki... Sizi terbiye ediyor. İnsanlığın gereklerini yerine getirmeye zorluyor. Yere çöp atamıyorsunuz... İnsanlara selam vermenin farz olduğunu hatırlıyorsunuz... Karşınızdaki ile konuşurken gülümsemenin ne kadar güzel ve anlamlı olduğunu hissediyorsunuz. Bir de sürekli birilerine teşekkür etmek ihtiyacı duyuyorsunuz. ¬Şehirde hiç yüksek bina yok. En babası 4-5 kat. Marmaris öyle küçük bir kasaba değil. Bildiğin koskoca bir şehir. Mevsiminde nüfusu yüzbinlerle ifade ediliyor. Ve bütün bu işler, hizmetler sadece 800 kişilik belediye personeli ile yapılıyor... diyemem. Çünkü Marmaris’te nefes alan her bir fert, misafir bile olsa belediye personeli gibi davranıyor. Bu yazı Marmaris’ten çıkıp, Gaziantep’e nasıl bağlanır? Zor bağlanır. En azından “Eyyy bizim belediyeler” demeden bağlanmaz. O yüzden biz hiç bağlamayalım. Sayın belediye başkanlarımız ve okuyan herkes kendince bağlasın. Eee, benden bu kadar. Gerekirse arada bir görüşürüz. Ha, bi de... Bu ‘Anadolu Medya Buluşması’ var ya... Bu yaşıma geldim. İlk kez gerçekten çalışılan bir çalıştay gördüm. Kusursuz, bir tek kişiye bile “Öf ya, böyle organizasyon mu olur” dedirtmeyen bir organizasyondu. İş, aş ve turistik faaliyetler, mükemmel bir denge ile tam kararında ayarlanmıştı. Gaziantep başta olmak üzere, ülkemizin her yerinde görmek istediğimiz çok başarılı bir hareketti. E, hadi şunu da ekleyeyim. Öyle 3-5 kişilik bir toplantı değildi bu. 400’ü Marmaris dışından ve konaklamalı, 6-7 yüz kişilik bir  etkinlikti. “Gelecek yıl kim gitmek ister?” derlerse parmağım havada haberiniz olsun. Ne diyelim. Darısı Gaziantep’imizin başına. Ya özlemişim çakmayı. Bi çakmazsam olmaz. Sağda solda, orada burada, aşağıda yukarıda, hastanede pastanede, Gaziantep Gazeteciler Cemiyeti’ne laf ve kumpas sokup duranlar var ya... Keşke orada olup, Cemiyet Başkanı İbrahim Ay ve diğer yöneticilerin bu kenti ve meslek gurubumuzu nasıl güzel, onurlu ve saygıdeğer bir şekilde temsil ettiklerini, Gaziantep Gazeteciler Cemiyeti çalışmalarının tüm Türkiye basın camiası tarafından nasıl takdir edildiğini görebilseydiniz. Ama görmek için de bakmak gerek be kardeşim... Bak hala kardeşim diyorum. Neden? Hepimizzz kardeşiiiizzz... of ya keşke bütün dünya buna inansa...