Şu anda dünya ülkeleri arasında her gün en çok insan kaybeden ülke sanırım bizim ülkemizdir. İnsan öğüten değirme ne döndü ülke toprakları, yolları.   Bir yanda trafik kazaları. 3 günlük bayram (?) tatilinde insanlar mutluluklarını paylaşmak için yollara döküldü. Yaralanan 500 kişinin sonradan ölüp ölmediği yazılıp, çizilmediğinden, olay yerinde ölü  sayısı 65’i geçti. Katliam gibi. Gün başına 22 kişi. Bilinmeyenleri saymıyoruz.   Trafik ile bitmiyor. İş kazaları ve işçi ölümleri. Ocakta 161, şubatta 126. Yılın ilk 3 ayında 441. Nisanda 145. Günde 5 kişi. Şaka gibi. Göz göre göre gelen ölümleri durdurmak mümkünken konu devletlilerin, ilgili bakanlığın gündeminde bile değil. Onlar kıdem tazminatının peşinde.   Asker zehirlenmelerinde toplu ölümler teğet geçti. Önlem yok. Yakında benzer haberleri duyunca sanki ilk defa oluyormuş gibi demeçler duymaya alıştık artık.   Güney doğu sınırımızda gençlerimiz ölmeye devam ediyor. Şehit haberleri, “Etkisiz hale getirildi” haberleri artık haber olma özelliğini bile kaybetmek üzere. Günde 3-4 insanımızı kaybetmeye devam ediyoruz. “Bitireceğiz” mantığıyla hiçbir şeyin bitmediğini göre göre oturup konuşmayı deneyemiyoruz bile. Bir çocuğu doğurmak, büyütmek, okutmak kolay mı? 20-25 yaşında genci 3 kuruşluk mermiyle kaybetmek hangi düşünceye sığar. Siz bakmayın sonrasında söylenenlere. Hangi anne canının bir parçasını ne uğruna olursa olsun kaybetmekten üzüntü duymaz. Kahrolmaz. Dışarıdan bakınca ülkem tam bir insan değirmeni. En değerli varlığımız insanımızı, önleyebileceğimiz nedenleri önemsemediğimiz için, kaybedip duruyoruz.