Türkler Anadolu’ya yerleşmeden ve İslam’ı kabul etmeden önce evini ve yurdunu eşiyle birlikte yöneten kadınların hâkim olduğu bir topluluktu. Eski kaynakları okuyan insanların bu gün gıpta ve kıskançlıkla görebildiği bir toplumsal yaşam biçimi sürmekteydiler. Sadece Türkler de değil hani. Anadolu’da yaşamış bütün kavimler bu toplumsal yaşamı içselleştirmiş ve birer medeniyet oluşturmuşlardır. Kadın evinde bütün kararlarda eşiyle birlikte olur, köyünün, kentinin ve hatta Devletinin yönetiminde söz sahibi olarak yaşardı. Aslında bu Anadolu’da 15. Asra kadar böyle sürdü. Ne zaman ki büyük hükümdar Yavuz! Suudi Arabistan’ı fethetti, oradan selefi din adamlarını Osmanlı mülküne getirdi ve sarayda yetki verdi bu coğrafyada dengeler ve yaşam biçimleri alt üst oldu.  Bu gün bütün dünyada araştırmalara konu olan “Anadolu Müslümanlığı” yerini gerici, akıl dışı, bilim dışı ve hatta insanlık dışı bir yaşam biçimi hayata geçirildi. Sarayda ve Osmanlı mülkü sayılan bütün topraklarda bir kıyım furyası başlatıldı. Şeyhülislam fetvaları ile öncelikle Aleviler kılıçtan geçirildi. Kadınlı erkekli yaşam biçimini sürdüren diğer kavimler aynı akıbeti paylaşmaktan korktukları için yaşam biçimlerini ve hayatlarını bu fetvalara uydurmak zorunda kaldılar. Kadın önce devlet yönetiminden sonra evinin yönetiminden ve nihayet toplumsal yaşamın her alanından dışlandı. Evine, daha doğrusu kocasının kendisine belirlediği yaşam alanına hapsedildi. Artık onun işi çocuk doğurmak, kocasının ihtiyaçları için yaşamak ve tarlada ırgat olarak çalışmaktan ibaret bir yaşamın parçası oldu. Ölüm döşeğindeki babasını bile ziyaret edebilmesi kocasının iznine bağlanan kadının yeri artık tavlada bağlı attan ve ahırdaki öküzden sonra gelmeye başladı. Koca şair Nazım’ın “Kadınlarımız” şiirini hatırlayın lütfen. Gün döndü Osmanlı çöktü ve padişah eliyle işgal devletlerine teslim edildi. İşte o zaman “Soframızdaki yeri öküzümüzden sonra gelen kadınlarımız” yeniden çıktılar tarih sayfasına.