Geçen ay içinde bir günde iki doktor bir tıp öğrencisi intihar edince, doktor intiharları tekrar gündem oldu. Aslında yılların istatistikleri polis ve doktorların en çok intihar edilen meslekler olduğunu gösteriyor. Uzun eğitim-öğretim yılları ardından, nöbetler, gece çalışması intihar riskini artıran nedenler arasında sayılabilinir. Uzman doktorluğa hazırlık yılları olan asistanlık yılları da öğrenim sürecinin en zorlu yıllarıdır. Usta-çırak ilişkisinin güzel örnekleri olduğu gibi, zorluklar içeren örnekleri de olabiliyor. Gençlik yılları kişiliğimizin pekiştiği dönemdir. Bu yıllar, toplumsal hayatı, insanlar arasındaki ilişki ve çelişkileri öğrendiğimiz ve artık yaşadığımız dönemlerdir.  İntihar eden doktorlardan biri de Gaziantepli Dr.Eda Ceyda Güdemek idi. Ailesine taziye ziyaretinde bulunduk.  Bu gibi olaylarda insan hep ne yapabilirdik de, bu intiharı engelleyebilirdik düşüncesindedir. Bu soruları tam olarak cevaplamak sıklıkla mümkün olmaz. Doktorlardaki intihar olaylarına toptan nesnel olarak baktığımızda, son yıllarda hızla değiştirilen sağlık ve eğitim düzeni karşımıza çıkıyor. Sağlıkta dönüşüm diye uygulamaya konan , sağlık alanının aşırı ticarileştirilmesi, parça başı iş, parça başı ücret demek olan performans düzeninin sağlık alanına getirilmesi, çok fazla özel hastane açılması doktorları daha çok bireycil kurtuluş çabalarına itmiştir. Özünde insanı esas alan mesleğimizdeki, mesleki dayanışma bu şekilde parçalanmıştır. En iyi doktor, en çok para kazanan doktor denilmeye başlanmıştır. Kamu hastaneleri ve Üniversite hastanelerinde de temel amaç,  daha çok döner sermaye katkısı elde etmek haline gelmiştir. Zaten Şehir Hastanelerinin hayata geçmesiyle, sağlık çalışanları bu paraya dayalı düzeni iliklerine kadar hissedecek duruma geleceklerdir. Eğitim düzenimiz de 4+4+4 ile medrese düzeni haline getirilmiştir. Tüm okulları İmamhatiplere çevirmek için yapılan değişiklikler sonucunda aileler çocuklar için ellerinde avuçlarında ne varsa vererek, alınabilecek en iyi eğitimi aldırmaya çalışmaktadırlar. Bunun sonucunda da çocuklardan ve gençlerden de yüksek beklentiler oluşmaktadır. Biz doktorlar olarak meslektaşlarımızın intihar nedenlerini de çok iyi değerlendirmek zorundayız. İnsana en yakın bir mesleği yapar iken, en yakınımızdaki meslektaşımız ile sorunlarımızı ortak olarak çözmeliyiz. Bu meslek en iyi ve kolay kamu hizmeti olarak yapılabilir. Hasta ile doktorun arasına para girmediği bir düzende, doktor bireysel kurtuluş yolları aramaz. Meslektaşlarımızın intiharları, sağlık alanını, çalışma koşullarımızı bir kez daha sorgulamamıza neden olmuştur. Paraya dayalı sağlık düzeni, insani bir düzen değildir. Bu düzeni değiştirip, insani değerlerin egemen olduğu sağlığın parayla alınıp satılmadığı bir düzen için tüm halkımızla beraber olmamız gereklidir.   ercankosmanoglu@hotmail.com