Bu kez de İtalyanlar bizi güldürdü. Kendisine takım elbise oğluna da 10.000 Avroluk saat hediye edilen Ulaştırma Bakanı istifa etmiş. Hem de hakkında hiç bir soruşturma olmamasına rağmen! Geçtiğimiz aylarda da İngiltere Başbakanı David Cameron, kızı Nancy’nin iyi  eğitim veren bir devlet okuluna alınması için başvuruda bulunmuştu. Cameron ailesi oturmuş okul yönetiminin kurduğu komisyonun kararını beklemiş! İki yıl önce de İspanya Başbakanı Mariene Rasou yurtdışı gezisindeyken partisinin merkezine yolsuzluk iddiasıyla baskın yapılmıştı. Başbakanın tavrı ise partililere  “Soruşturmayı yapan polis ve savcının işini kolaylaştırın” mesajı olmuştu. Bazen bu adamlar ne içiyorlar demek geliyor insanın aklına! Bizim yaşadıklarımız ya da ülkemize yaşatılanlardan sonra böyle düşünmek, komik bulmak normal olsa gerek. Yolsuzluk yapanlara, görevi kötüye kullananlara, ayrıcalık sağlayanlara, etik davranmayanlara bizde genelde çok fazla bir şey olmazken, Neden İtalya’da, İngiltere’de, Amerika’da, İstifa ederler, yargılanırlar, açığa alınırlar, korunmazlar? Hatta Japonya’da canlarına bile kıyarlar da, bizde yavuz hırsızı oynarlar. Hemen “İspatlayanlar şerefsizdir” derler. Hesap vermezler. Ne halka ne de adalete. Neden? Eğitim, kültür bir etken midir?  Olabilir ve mutlaka önemlidir. Bu işin sırrı iki sözcükte saklı olsa gerek. Demokrasi ve Adalet. Demokrasi kurumları yerli yerinde ayaktaysa, Adaletin kılıcı keskin, gözü bağlı, terazisi dengeli ise bu işler değişir. Biter mi? Hiçbir zaman bitmez belki. En azından adalet yerine gelir. Dünyadaki örnekleri komik bulmamak için hesap verilebilir bir düzenimiz olmalı. Hesap vermek için de adalet, adalet için de demokrasi!