Arif Nacaroğlu

anacaroglu@evrensel.net

Üniversiteler sezonu bitirdi. Yaz okulu dışında dersler, sınavlar, bütünlemeler, projeler tamamlandı ve mezun olmayı başaranlar, doktorlar, mühendisler, sosyal bilimciler, edebiyatçılar diploma almaya hak kazandı.

Şimdi ne olacak?

Önce mezunlar fakülte fakülte bir salona veya tüm mezunlar cüppeleri ve kepleriyle bir meydana toplanacak. Meydanın bir köşesinde hocalar, onlar da cüppeli. En önde siyasetçiler. Varsa bakan, yoksa vali. O da yoksa kaymakam, belediye başkanı, vekil. Tribünlerde aileler.

Belli olsun diye rektör beyaz, diğerleri koyu cüppeli.

Sonra konuşmalar. Önce en küçük, sonra en rütbeli. Doktorların, mühendislerin yeminleri. Diplomalar, fotoğraflar, sarılmalar, vedalaşmalar ve ardından hayat.

Hayat ne? Bir işe başlamak, yuva kurmak, çocuk sahibi olmak, önce bir ev, sonra orta yollu bir araba sahibi olmak mı?

Değil.

Büyük grup için KPDS, KPSS, ALES, mülakat, tekrar mülakat, geçerlik süresi geçen KPSS. Sonra yenisi. Bir grup için “hamilikart”, “bizden” durumu. Erasmus’ta kaçamamış diğerleri için LinkedIn’den görülme, bulunma, çağrılma umudu. Hele bir de Almanya’dan, Fransa’dan, Kanada’dan birileri görüp, “Bu, işe yarar” derse ver elini Avrupa, Amerika.

Ve işsizler. İşsiz mühendisler, öğretmenler, tarihçiler. Dünyanın en tarihi bölgesinin işsiz arkeologları. Dünyanın en verimli topraklarının işsiz ziraatçıları. “Ne oldu TEKNOFEST’ler? Hani birinci, üçüncü olmuştu projelerimiz? Neden iş bulamıyoruz?” duvarına çarpmış, önce salgın hastalık sonra deprem diye, son yüzyılın en az hoca gören mezunları olarak hayata (?) atılan, kulaklarında “Devlet size iş bulmak zorunda değil” sesi çınlayan gençler.