Aslında çoğu doğa sporları adından da malum doğanın kalbinde gerçekleşmede doğaya zarar verir. Doğduğum günden beri, dağcılık, arazi koşullarında adrenalin dolu bisiklet sürmek, Kros motorculuk, Koşu ve doğa yürüyüşçülüğü, Kampçılık gibi sporlarla iç içeyim. Bu sporların her birinde geçirdiğim zamanlarda bu sporlarla uğraşan kişilerin hepsinin doğadan faydalanmaya çalıştığını görebiliyoruz ama maalesef çoğunda doğaya faydasının dokunduğunu göremiyoruz. Bu sevginin tek taraflı olmasının sebebi doğanın fazlasıyla iyi kalpli olup da, hemen anında tepki verip intikam almaması veya dilinin olmayıp şikâyetçi olamamasıdır. Bu bencillik ise ancak insan evladından yapılmakta. Bir kaç örnek verecek olsam 5000 metre yüksekliği olan savalan dağının zirvesinden indiğim yerde 8-9 çöp poşeti çöp topladım. Nadir insanlar etkilenip çöp toplamaya başlasalar da çoğu insan dil altında hakaretlerinde duydum. Veya kampa gittiğimizde çevremizdeki arkadaşların kamp alanında yarattıkları çöpleri toplamayı istememeleri gibi facialara denk geldiğimde gerçekten üzülüyorum. Biz doğadan haz alıyoruz, odununu alıp yakıyoruz o ateşte en muhteşem çayları doğadan aldığımız bitkilerle yapıyoruz.   Muhteşem havasında kampımızı kuruyoruz, iç açıcı manzaralarda pedal çeviriyoruz, suyunda yüzüyoruz ağacının gölgesinde çadırımızı kurup doğanın kalbinde kalıyoruz da karşılığında doğaya hangi faydamız dokunuyor. Üstelik doğa sporu diye avcılık gibi utanç verici sözcüklerde var. Doğa sporu ama doğayı katlederler. Gaziantep’e yasak olduğuna rağmen ne avlar yapıldığına şahit oldum. Öldürmekten zevk alan da insan evladıdır. Başka bir canlının böyle bir ruh hastalığı zaten görülmemiştir. Biz Turkuaz Bisiklet Derneği olarak tek bir etkinlikte 150 ağaç dikerek, henüz 2016-11-13 gibi yakın tarihte erikçe ormanlarında kuşlara yuvalar asarak, Sokak hayvanlarına mama ve su dağıtarak ve benzer faaliyetlerle duyarlılığımızı göstermeye çalışıyoruz ve bu yolda devamlı fikirler üretmekteyiz. Peki sizlerde bunun empatisini kurmayı düşünüyor musunuz?