Taklamakan
Arif Nacaroğlu
anacaroglu@evrensel.net
Orta Asya’nın Uygur bölgesinin ünlü çölü, Taklamakan. Türklerin ana yurdu. İki bin yıl yaşayıp, at yetiştirdikleri, tarım yaptıkları uçsuz bucaksız yeşilliklerden, otlaklardan arda kalan kum yığını.
Asena olmasa asla geçemeyeceğimiz Altay Dağları’nda bulunan yol ve batıya göç. 1000 yıl önce Anadolu’ya giriş. Evliya Çelebi’nin “Ağaçlar o kadar sık ve ulu idi ki gezerken güneşi göremedim” dediği Anadolu’ya. 1000 yıldır birlikte yaşadığımız zaten burada olan kavimlerle, Guttilerden, Hurrilerden, Hattilerden, batıdan gelen Hititlerden kalan insanlarla birlikte daha da güzelleştirdiğimiz Anadolu’ya. Her köşesinden yeşil fışkıran Anadolu’ya.
Ve son 20 yıl. Paraya, üç beş zibidinin servet hırsına, üç beş zibidinin hırsını tatmin etmek için yasaları, anayasaları tanımayan, işleri bittiğinde tuvalet kağıdı gibi kubura atılacak olan vatan haini yüzde 10’culara kurban edilen denizlerimiz, koylarımız, derelerimiz, ormanlarımız. Babamın “Surların dışı İstanbul sayılmaz, gittiğiniz yerde 6 minareli Sultanahmet’i görmüyorsanız başka bir yerdesiniz” dediği güzel şehirden geriye kalan beton yığını. Karadeniz’e akıp giden fındık bahçeleri, evimize katkısı bir ampullük olan termik santrallerde yakılan Akbelen, Elbistan, Afşin ve diğerleri.
Beş günde kesilen 150 bin ağaç. Ağacı, vatan toprağını, vatan ormanını korumaya, kurtarmaya çalışan köylü. Köylünün gözüne biber gazı sıkan EN jandarma. Vatan ormanını korumaya çalışan, “Anadolu Taklamakan olmasın, çocuklarımızın göç edeceği Batı da yok” diyen nineye “prövekatör” diyen milliyetçi (?). Sanki başka ve daha onurlu bir iş yokmuş gibi yiyeceği bir lokma ekmeği santrala borçlu olduğunu sanan, kendi ekmeği için başkasının açlığını umursamayan şaşkın işçi (?).”
Ya hep birlikte kurtaracağız son toprağımızı ya hep birlikte oturup Asena’yı bekleyeceğiz Taklamakan çölünde, beyhude.