“Ya olduğun gibi görün yada göründüğün gibi ol” ol demiş Hz. Mevlana. Aslında işin sırrı yıllar evvelinden çözülmüş. Biz kendimizle bir türlü barışamadık bir türlü sevip kabullenemedik. Hep olmadığımız aldatıcı kişilik ve kimliklere bürünmeye çalışıp kandırmaya çalıştık kendimizi. Kendimizi diyorum çünkü sadece kendimizi kandırıyoruz inanın bana dışarıyı toplumu, komşu Nevin teyzeyi, işyerindeki Ahmet beyi, bölüm başkanı özden hoca seni sevsin baş tacı etsin diye kendimize yabancılaşmaktan kendimizden uzaklaşmaktan vazgeçtiğimizde inanın daha keyifli bir hayatımız olacak. Bunu başarmak; zaman ve sabır istese de denemeye değer.
Dönem dönem gözden kaçırdığımız bir gerçek var. Bizi kendimize küstüren, başarısız, yenik beceriksiz hissettiren bir gerçek…
İnanmazsınız ama hiç kimse dört dörtlük değil, kimsenin hayatı mükemmel değil.
Her gün en iyi fikirler senden çıkmayabilir.
Bazen yataktan kalkmak istemeyebilirsin.
Bir dönem olur aynalara küsersin.
Evin, masan daima pırıl pırıl tutamayabilirsin.
İdeal sevgili/eş/anne/kardeş/evlat olamayabilirsin.
Spora başlayıp aksatabilirsin. O gün duygularına yenilip diyeti bozabilirsin.
En doğru cevabı bulamayabilirsin.
Ağzından hiç istemediğin sözler çıkabilir…
Yanlış seçim yapabilirisin. Aşık olduğunu zannedebilirsin. Öfkene yenilebilirsin.
Vazgeçebilirsin.
İçine sinmeyip yarı yoldan dönebilirsin, yarıya kadar gelmişken hem de. 365 gün mutlu, enerjik, havalı akıllı hissedemeyebilirsin.
Sevgili bulamayabilirsin. Başkalarının beklentilerine cevap veremeyebilirsin.
Alınganlık yapabilirsin. Aldatabilirsin.
Kendine fırça çekmeden önce; yenilmiş, tükenmiş, olduramamış hissetmeden önce “yapamama” hakkımızı sevmeliyiz bence.
İnsanız işte bu kadar yüklenmeyelim kendimize. J