.
Adana Lise öğrencisi iken tanıştım, belediye otobüsleriyle. Adana da toplu taşımanın temel aracı otobüslerdi. Ayrıca daha hızlı ulaşım için Chevrolet marka yedi kişilik dolmuşlar vardı. Bu dolmuşlar 50-60 lı yılların modelleriydiler ki şimdi tarih oldular. Adana, Gaziantep, İstanbul, İzmir, Ankara, bildiğim, yaşadığım büyükşehirler. Bu şehirler içinde belediye otobüsü yönünden en fakiri Gaziantep. Toplam 136 belediye otobüsümüz var.Otobüsler, şehirlerde toplu taşımanın omurgasını oluşturuyorlar. Şehir büyüdükçe yer altıtrenleri (metro) gereksinme oluyor. Gaziantep, baştan beri belediye otobüsüne alıştırılmamış. Çok az otobüsle iş idare edilmiş. Küçük Halk otobüsleri ve minibüsler toplu taşımada daha öne geçmişler. Oysa Otobüste yolculuk, hem daha güvenli, hem da ucuz iken, tercih edilmemiş. Belediye otobüsçülüğünde dramatik bir durum, komşu ilimiz Adana’da yaşanır. 12 Eylül 1980 darbesinden sonra ANAP’tan belediye başkanı olan Aytaç Durak, Belediyenin görevi ulaşım hizmetleri olamaz diyerek, canım otobüsleri ulaşım hizmetlerinden kaldırır. O yıların modası her şeyi özelleştirmek lazım, devlet her işten elini çeksin diye bir anlayış dayatılmıştı. Oysa, 12 Eylülden önce sosyal belediyecilik diye bir kavram vardı. Belediyeler tanzim satış mağazaları açıp, halka tüketim maddelerini daha ucuza satarlardı. İzmir’de bu iş daha organize olmuştu. Şimdi TANSAŞ olan olan ve MİGROS grubuna bağlı olan mağazalar, o yıllarda belediyenin iktisadi işletmesi durumunda idi. Aytaç Durak, yıllarca Adana’nın ulaşımını felç etti. Belediye otobüsleri yerine, 27 kişilik otobüslerden bozma, halk otobüsleri kondu. Bir kısım şahıslara, bu otobüslerin işletme hakkı verilerek rant alanı yaratıldı. O yıllarda Halk otobüsçüleriyle, dolmuşçular arasında ciddi kavgalar yaşandı. Halkın çoğunlukla ayakta bindiği bu otobüslerde, hızlı sürüşler ve dur –kalklar sırasında düşen, yaralananlar da oluyordu. Şu anda Adana’da belediye otobüsleri şehiriçi ulaşımın en önemli araçları durumundalar. Aytaç Durak birkaç yıl önce yeniden, Belediye Otobüsleri hizmete sokarken, ulaşımı belediyelerin temel görevlerinden biri olarak nitelendiriyordu.Şehrimizde benim gördüğüm durum son sekiz yıldır, belediye otobüsleri yetersiz. Vatandaş sesini çıkarmıyor. “Belediye otobüsü kullanmak, benim hakkım” demiyor. “Belediye otobüs alsın” demiyor. Belediye sekiz yıl önce, belediye otobüslerini işletmesini taşeron firmalar üzerinden yapmak için, şoförleri işten çıkartmıştı. Şoförler, işe dönüş için uzun süre direndiler. Ama geri dönemediler. Belediye şehiriçi ulaşım için birkaç sene önce tramvay hattını kurdu. O dönemde tramvay yerine metro yapılsın diyenler çok oldu. Aslında otobüslerin doğru dürüst ulaşımda olmadığı bir şehirde, ilkin belediye otobüslerinin şehir içi ulaşımda kullanılması, yeterli olmaz ise metroya geçilmesi en doğru seçenek olacaktı. Fakat böyle olmadı. Vatandaşımıza kendi haklarının neler olduğu tam anlatılamadığından, ya da “vatandaş anlamaz, biz istediğimiz gibi ulaşımı düzenleyelim” dendiğinden şimdi Gaziantep’te şehir içinde bir yerden bir yere gitmek saatler sürüyor. Sanki İstanbul. Sekiz yıl önce Gaziantep’e geldiğim ilk gün Otobüs Otogardan, Üniversiteye Otobüs, dar sokaklardan geçerek 55 dakikada gelmişti. Buranında İstanbul’dan farkı yok demiştim. Otobüs güzergâhları da sanırım çok eskiden oluşturulmuş. Belediye geçenlerde 100 civarında yeni otobüs aldı. Bu otobüsler hemen ulaşımda fark ediliyor. Rahat binip, rahat iniyorsun. İnsan sormadan edemiyor, “Yıllardır bu halka niye eziyet çektiriyordunuz”. Güzergâhların yeniden belirlenmesi ve çok sayıda yeni belediye otobüslerinin hizmete konmasıyla Gaziantep’te vatandaşın şehiriçi ulaşım sorunu çözülür düşüncesindeyim. Burada ayrıca yapılması gereken, belediye otobüslerinde kadrolu şoför çalıştırmaktır. Otobüslerin düzenli ve güvenli çalışması için başta şoförlerin kendini güvende hissetmesi gereklidir.
